Geldstromen door de wijk als onbenut vermogen

Pieter Buisman

Decentralisaties en bezuinigingen dwingen de gemeente onvermijdelijk tot keuzen. Met kaasschaaf, botte bijl en een beroep op de participatiesamenleving wordt het al gauw 'met minder, nog minder'. Dan lijkt ‘met minder meer’ bereiken een uitdagender optie. In de wijken zit veel ongekend en onbenut vermogen, in de systemen veel verborgen verlies. Door de decentralisaties krijgt de gemeente de sleutel in handen om dit potentieel te activeren en meer rendement te halen uit de geldstromen door de wijk. Dat vraagt van de gemeente een andere rol in een nieuw maatschappelijk arrangement.

De decentralisaties bij werk en inkomen, zorg en jeugd leggen de verantwoordelijk- heid van beleid, uitvoering en bestedingen vanaf 2015 bij de gemeente. Dat gaat gepaard met forse bezuinigingen. Het budget neemt af van ongeveer 10,4 naar 8,0 miljard euro (Van Nijendaal, 2014). Ook op andere terreinen zien gemeenten zich gedwongen de uitgaven terug te dringen. En zij niet alleen: corporaties, zorginstellin- gen en waterschappen moeten het allemaal met minder doen. Bovendien werken bezuinigingen in de keten verder door op andere terreinen: minder wordt zo nog minder. Ondertussen nemen de opgaven in omvang en zwaarte toe: we worden ouder, het water stijgt en het gas raakt op. Middenin deze draaikolk probeert de burgerconsument in al zijn onzekerheid over inkomen, gezondheid en huisvesting het hoofd boven water te houden en zich vast te grijpen aan een zorgende overheid. Die verwijst hem door naar de participatiesamenleving. De reacties zijn tweeërlei: ‘groot ongenoegen’ dat zich vastklampt aan eens verworven rechten en ‘blij gemoed’ dat de wereld met nieuw élan onbevangen tegemoet treedt (Raad voor de leefomgeving en infrastructuur, 2014).

Een tweedeling in de samenleving lijkt het gevolg, maar juist op de verbinding van ongenoegen en blijmoedigheid ligt de kiem voor een nieuw maatschappelijk arrangement.

Lees het volledige artikel op de site van Rooilijn