Versterking van de wijkeconomie kan tweedeling tegengaan
Pieter Buisman en Nathan Rozema
Tweedeling of meerdeling, de scheidslijnen in de samenleving lijken zich eerder te verdiepen dan op te lossen. Economisch neemt de ongelijkheid toe en sociaal de vervreemding. Wat de zaak in de jaren ́50 bij elkaar hield, de buurt, het dorp, de kerk en de fabriek heeft aan werking en betekenis ingeboet of is geheel verdwenen. Handel in de wijk, economie op wijkniveau, kan daarvoor in de plaats een nieuw, effectief en duurzaam bindmiddel zijn. Effectief, omdat het geen institutionele beklemming kent en zich min of meer zelf reguleert. Duurzaam, omdat het lokaal vermogen activeert en waarde creëert waarvan uiteindelijk iedereen beter wordt.
Een blik op de leefbaarometer is vaak al voldoende om een indruk te krijgen van waar het in Nederland goed gaat en waar minder; waar het sterke deel van de samenleving woont en waar het zwakke. De wijken waar de leefbaarheid als onvoldoende wordt beoordeeld zijn veelal ook de wijken waar inkomens laag zijn, de uitkeringsafhankelijkheid hoog en gezondheid te wensen overlaat.
Tweedeling van de gemengde wijk: rood en groen
In Utrecht grenst het roze rode Overvecht aan het diepgroene Tuindorp, de minst ge- wilde aan een van de meest gewilde wijken van de stad, de wijk met 80% vooral gestapelde sociale huurwoningen, aan de wijk met vooral jaren ’30 koopwoningen. Twee aparte werelden, gescheiden door een spoorbaan. De paradox is dat juist die grote hoeveelheid sociale huurwoningen ooit was bedoeld om de positie van lage- en middeninkomens te versterken, maar nu leidt tot concentratie van de zwaksten in de samenleving. Tien jaar stedelijke vernieuwing, gericht op socia- le stijging onder de naam Krachtwijken heeft daaraan weinig veranderd.
Lees het volledige artikel op de site van Ruimte en Wonen of in de PDF-versie
Publicatiedatum:
27 juni 2017
Gepubliceerd in:
Ruimte en Wonen, 2017, nr.2