Pieter Buisman
„Zijn jullie van de gemeente?”. Ik zat net met wijkmanager Willem op een paar boomstronken die de speelplek in aanleg van de vers omgeploegde groenzone afpaalden. Willem had me meegenomen op een rondgang langs projecten die de verschraling van de doorsnee doorzonwijk moesten keren. Het weer zat niet echt mee. Het was druilerig en koud. De koffie uit de thermosfles en de gevulde koek van de plaatselijke bakker gingen er dus wel in. Willem had zelfs voor kussentjes gezorgd. „Zijn jullie van de gemeente?”, vroeg de jongen nogmaals. Met een zenuwachtig hondje aan de lijn slenterde hij door het pas omgeploegde veld in onze richting. Hij wachtte ons antwoord niet af.
„Wij willen een buurthuis.” Willem wilde wat zeggen, maar kreeg de kans niet. „Ik ben een van die gasten die daar altijd bij het winkelcentrum onder de balkons rondhangen. Ze hebben het buurthuis gesloten. Nu hebben we hier niks meer. Daarom hangen we daar altijd rond. En dan gebeurt er ook weleens wat. Ik ken die gasten. Ik hoor er zelf ook bij.”
Tegen deze analyse en zelfreflectie was geen argument in te brengen. Het hondje begon ondertussen aan mijn voeten te snuffelen. Even daarvoor was Willem gebeld door de wethouder. Over de overlast van gisteravond bij het winkelcentrum, wat we daaraan gingen doen en de pers had vragen gesteld. Het buurthuis was na een lange discussie in de raad dan toch in de bezuinigingen gesneuveld. „Als we nou een buurthuis krijgen, waar we kunnen biljarten of zo, dan heeft niemand meer last van ons. Ik ken die gasten…”
„Als jij een buurthuis wil dan moet je dat verdienen!”.................
Lees de volledige blog op de site van Wijkeconomie.eu